HSP op de kermis

Gewoon even op zondagmiddag met de peuter en kleuter naar de kermis. Vol verwachting en leuke spanning in de auto, dansend liepen we er naartoe want de muziek was al goed te horen vanaf de parkeerplaats. Wow wat een mooie lichtjes, en wat is er veel te doen. Oooh kijk die is hoog! En die gaat snel! En jeetje dat draait hard! Wel een beetje veel mensen, maar ach dat is gezellig.

10 minuten later is kleuter aan het huilen, manlief aan het hoesten, peuter houdt zn handen over zn oren en ik ben misselijk. En we hebben nog niks gedaan.
We hebben het uiteindelijk een half uur volgehouden, 1 familie karretjes attractie gedaan en voor 7euro plastic eendjes gehengeld en daarmee een knuffelbeer gewonnen. En we hebben het best leuk gehad, volgende keer gaan we weer.
 
Maar de muziek staat veel te hard, en teveel verschillende door elkaar (om over de kwaliteit niet te spreken, maar dat terzijde). Alles maakt geluid, een hoge piep, een harde sirene, rinkelende apparaten, een schreeuwende kermis meneer, roepende mensen, rokende mensen, geur van patat, suiker spinnen, churros, hamburgers. Alles beweegt, en in alle hoeken van mijn ogen en brein gebeurt wel iets. Heel hoog, heel hard, draaierig, springerig, snel. Iedereen loopt door elkaar, rijen dik, en dat alles op een kluitje.

Ons hele gezin is in meer en mindere mate sensitief. Ik ben hooggevoelig, meer extra- dan introvert, en zoek graag sensaties en prikkels op (tot op zekere hoogte). Manlief is iets minder gevoelig, maar meer intro- dan extravert en hoeft niet (meer) persé op zoek naar uitersten. En ook in de kinderen zien we al gevoelige wezens, allebei op hun eigen manier.

En allemaal zijn we na een half uur kermis uitgeput. Blij dat we weer thuis zijn en kunnen ontprikkelen. Mark duikt in z’n telefoon, peuter gaat een puzzel maken en kleuter en ik snijden appels in stukjes om appelmoes van te maken. Gelukkig weten we in ons gezin hoe we weer kunnen ontladen en opladen.