Mijn Misofonie

Op de middelbare school kreeg ik last van misofonie, zo rond mijn vijftiende denk ik. Ik nam wel eens een zakje wortels mee naar school die we dan tijdens de les oppeuzelden. En opeens at één van de andere meiden een wortel, ik zie en hoor het nog, verschrikkelijk, dat geknars en geknauw. Sinds die tijd was ik mij bewust van het gevoel van boosheid als iemand geluid maakte met eten. Een vriendin die bij het eten hoorbaar doorslikte, kinderen die een glas in één keer naar binnen goten terwijl ze een mond vol chips hadden afschuwelijk, iemand die tijdens kamp een bakje vla leeg lepelde tot er geen bodem meer in zat, chips zakken in de bioscoop, een kauwgom etend ex-vriendje.

 

Van jongs af aan mogen wij thuis van mijn vader geen milkshake met een rietje leegdrinken of chips direct uit de zak eten. Ook is ons heel vroeg geleerd om met je mond dicht te eten, niet te slurpen en te smakken. Ik kan zelf dan ook echt niet begrijpen dat er mensen zijn die dat wel doen. Ik kan heel stil eten. En verwacht dat van anderen het liefst ook.

Ik heb nooit extreem last gehad van misofonie, althans niet dat het mijn leven zo beheerste dat het mij in de weg stond mijn leven te leven. Maar de woede, boosheid en vermijding ken ik heel goed. Sinds ik mij de afgelopen 10 jaar bewuster ben van mijn hoog gevoeligheid, beter in mijn lijf zit en emoties goed kan verwerken heb ik veel minder last van de misofonie. Ik heb er nu vooral last van als ik overprikkelt en moe ben.

– Ik vermijd sinds een aantal jaar bioscopen op het drukste moment, vroeger ging ik nog wel en zag ik soms maar een halve film, de rest van de tijd afgeleid door geluid.

– Toen ik nog met collega’s op kantoor zat deed ik mijn muziek oortjes in zodra ik een collega rond 15u in de middag een appel uit zn jas zag pakken. Of ik ging snel naar het toilet.

– Mijn man eet geen nootjes als ik naast hem op de bank zit, of ik moet zelf ook nootjes of iets dergelijks eten, dan heb ik er geen last van.

– Ik slaap met oordopjes in, een soms snurkende partner staat voor mij gelijk aan gevaar, een hoog cortisol level, alert en wakker zijn.

– Ik kan heel boos kijken naar mensen die eten in de trein, tikken met een pen, of de hele tijd hun neus ophalen.

– Tanden poetsende mensen in de badhokken van een camping vind ik verschrikkelijk. Zowel in horen en zien. Die vermijd ik dus zoveel mogelijk rond tandenpoetstijd. (en die reclame op televisie, blegh!)

Vooral als ik vind dat het niet hoort heb ik er last van. Eet jij een appel tijdens de lunch, prima. Eet jij een appel terwijl je in een stiltecoupe van de trein zit, niet doen. Eten met je mond open? Dat is geen fatsoen. In 1x je glas met glok glok geluiden leegdrinken, niet doen. Een bitterbal te heet in je mond doen, niet doen. Zichtbaar of geluid makend kauwgom kauwen als je tegen me praat, niet doen. Kinderen die slurpend en zuigend genieten van hun ijsje, heerlijk. Een volwassene die hetzelfde geluid maakt, niet doen.

Door mijn persoonlijke ervaring en kennis van misofonie, mijn jarenlange specialisatie als HSP coach en kennis van de misofonie therapie uit het VUMC kan ik andere misofonen helpen om hun klachten te verminderen. Door de focus van het geluid af te halen, de spanning in je lijf en systeem te verminderen en emoties beter te leren verwerken zal de misofonie minder extreem worden waardoor je wel weer aan tafel bij je gezin kunt eten, op kantoor kunt werken of met vrienden kunt afspreken. Wil je meer informatie, neem dan contact met me op.