Hoe boodschappen van je lijf het pijnlijk duidelijk kunnen maken

Hoe boodschappen van je lijf het pijnlijk duidelijk kunnen maken!

Ruim een half jaar lang, tientallen pijn aanvallen, galstenen die ergens doorheen geduwd worden, mijn lijf die zich tijdens een aanval in allerlei bochten wringt. Meer pijn dan twee bevallingen tegelijkertijd, geen lucht meer krijgen, een band om de borst, de maag geeft niets meer door, de darmen houden zich stil, de galblaas en alles daaromheen hebben het zwaar en spannen in een soort weeënstorm aan, zonder pauze. Vastzitten, er niet uit komen, paniek. Ik weet niet meer hoe te zitten of liggen en ijsbeer, stoned van de medicijnen, heen en weer tussen de kamer en de keuken. Ik loop steeds trager en val bijna om van de oxycodon of tramadol of andere zware medicatie die eigenlijk niet werkt. Soms schreeuw ik, en vraag Mark om hulp, nee gil om hulp, en hij kan niets doen. Tussendoor knijp ik mijzelf, kras met mn nagels over mn benen, stamp met blote hielen keihard op de grond en heb ook mijn hoofd weleens tegen de muur geramd, ergens anders pijn voelen helpt. Mijn moeder ligt in ons bed om de kinderen op te vangen als ze wakker worden, en Mark rijdt mij maar weer eens naar de eerste hulp, voor een infuus fentanyl of een prik morfine in mn kont.
Als de aanval over is, de steen er doorheen of terug de galblaas in is, dan is de pijn direct weg, ontspant mijn lijft, loopt aan alle kanten leeg en heeft een kater van drie dagen doorgaan zonder stoppen, maar dan zonder de herinneringen aan een leuk feestje.

Na mijn operatie in november 22 dacht ik dat ik er vanaf was, maar in december opnieuw een aanval, nu drie dagen lang op en af, jankend lag ik op de bank, ik wil dit niet meer snik ik steeds. Dit keer een alvleesklier ontsteking als reactie op een toch nog rond zwervende galsteen. 5 dagen ziekenhuis retraite in hotel-olvg, gelukkig een kamer alleen, een mooi uitzicht over Amsterdam en de catering is best prima. Vorige week een laatste onderzoek naar nog meer eventueel achtergebleven stenen, ik ben zwerfkei vrij verklaard.

Galstenen, gal spugen, zo bitter als gal, het op je lever hebben. Het gaat over boos zijn, over opkroppen, je emoties niet uiten, jezelf niet laten zien, bang zijn voor de oordelen van anderen (en daar dan weer boos op worden) en daarmee je eigen talenten niet (durven) laten zien.

Jarenlang heb ik de schaduw kant van boosheid verwerkt en mee gewerkt. Schaamte, donkere gedachten, machteloosheid, kind stukken, verdriet, negatieve overtuigingen, oude shit, ik ben het allemaal aangegaan. Daarom begreep ik maar niet waarom mijn lijf nu alsnog met galblaas/lever/alvleesklier gedoe kwam. Is dat de oude troep die er niet alleen mentaal, maar nu ook nog fysiek uit mag? of heeft het nog een andere boodschap?

‘Galstenen zijn gekristalliseerde talenten’, ‘Onbenutte mogelijkheden zetten zich om in kwaadheid’, ‘Besef je talenten en durf je te tonen’ zijn een paar van de meldingen die ik kreeg uit de encyclopedie van psychosomatiek (C. Beerlandt). En daar viel mijn kwartje “Teach what you have to learn”. In sessies en woedeworkshops wijs ik op de positieve kant van woede, je grenzen erdoor stellen, je boos maken om iets voor elkaar te krijgen, de energie gebruiken om je vuur mee op te steken, ofwel de kracht en energie van deze emotie gebruiken om iets en/of jezelf in de wereld te zetten. En dat was ik zelf even vergeten…Ik denk dat dit een vurig jaartje gaat worden!

#woedewerk #amsterdamseleeuw #dubbelwaard #traumatherapie #traumaopstellingen #woedeworkshop #schaduwwerk #systemischlichaamswerk #ziekteopstellingen #wanneerjelichaamneezegt #traumasporen